Dichter en organisator Frank De Vos nodigde
collega-dichters uit om zich te laten inspireren door oude muurreclames die nog
aanwezig zijn in het straatbeeld her en der: al dan niet half vergane en
verwelkte beelden met restanten verf, beelden en teksten die aan een ver
verleden herinneren.
Om de vergankelijkheid tegen te gaan, werd deze
samenwerking vereeuwigd. De foto’s en gedichten werden samengebracht in een
heuse tentoonstelling in Kasteel Sorghvliedt in Hoboken, van 26 februari tot en
met 25 maart 2012, feestelijk geopend met een dichtersontbijt.
Maar er is meer: de mooie uitgave: Met nog een geeuw op steen, Poëzie in
Hoboken, waarin 18 foto’s en
evenveel gedichten zijn opgenomen van Marleen De Crée, Bart Stouten, Marc
Tritsmans, Peter Holvoet-Hanssen, Annmarie Sauer, Bert Bevers, Frank De Vos,
Pierre Magis, Hilde Keteleer, Yerna Van Den Driessche, Lucienne Stassaert, Rose
Vandewalle, Hilde Van Cauteren, Ann Van Dessel, Guy Van Der Marlière, Richard
Foqué, Albert Hagenaars en Hans Mellendijk. Verscheidenheid en kwaliteit gaan
hierbij hand in hand.
In de bijdrage van Annmarie Sauer lezen we: Het verbleekte werven / bracht woorden / zo
weer verloren / kleur van kopergoud / grote rode blikken / de koffie brandde er
/ wat was / bracht weemoed om de geur / die om mijn grootmoeder hing.
Het gedicht van Pierre Magis, Grijze gelaagdheid klinkt als een
overtuigend statement:
Zoals ’n kus kan
kloven
Als ’n gebaar, ’n wenk, ’n
groet
plakken daar op ’n
zijmuur
letters, wit, dooreen
geweven
van ’n taai onroerend
goed
dat aan ’t droge dok
ontroerend
geruisloos de tijd
ontmoet.
Letters van weleer, stevig,
scheutig
je kan ze niet zomaar
verguizen
vertrouw ze, jongleer ermee op
straat,
ze trappelen niet ter
plaatse,
ze fladderen gezwind in
huizen,
nog steeds zeggen ze waarop het
staat.
Letters openen zich als ’n
gordijn
met wat spektakel op
craquelé,
als streepjes muziek op de
bühne,
eet ze gretig als verloren
brood,
ze kruipen opnieuw in je
hoofd
aan de nok van 't dak,in je
mond,
kasseigrijs is hun
achtergrond.
Letters,’t geschrift blijft
vervagen,
verstilde vogels die
vertragen
rond dreigende
stapelwolken,
letters, schud ze uit je
werkmanskleren
als fijn stof, al dat zwarte
goud,
letters, laat ze rusten met
verve
eenzaam op 'n antracieten
muur,
slapen in de romp van ’n
schip.
Lucienne
Stassaert schrijft in haar gedicht Esso
smeerstatie: wat ooit als sneeuw van
letters gleed / betekent al niets anders meer / dan het verleden staat hier
stil. Dat stilstaan bij het verleden heeft alvast een boeiend en interessant
project opgeleverd. En Frank De Vos? Hij zag dat het goed was: Ik vroeg mij af hoe andere dichters met deze
publicités fanées zouden omgaan. Het resultaat blinkt in deze
bundel.
Dit is inderdaad een uitgave om te koesteren,
in afwachting van een nieuw project dat Frank de Vos voor volgend jaar gepland
heeft, waarbij dichters opnieuw een uitdaging zullen aangaan.
Met een nog een geeuw op steen, Poëzie in Hoboken, een uitgave van het District Hoboken, 2012
Roger Nupie
